دولوکستین ساختمان هتروسیکلیک غیر مرتبط با ضد افسردگی سه حلقه ای(TCA) داشته و از خانواده مهار کننده های باز برداشت سروتونین –نوراپی نفرین (SNRI)است با این حال تمایل اکثر مهار کننده های سروتونین- نور اپی نفرین به ناقل های سروتونین(SERT)بسیار بیشتر ازناقل های نور اپی نفرین( NET)است ومهارکننده های باز برداشت سروتونین –نور اپی نفرین از جمله دولوکستین برخلاف ضد افسردگی های سه حلقه ای تاثیر قوی آنتی هیستامین ،مسدد آلفا- آدرنرژیک وآنتی کلینرژیک ندارند،در نتیجه دولوکستین به دلیل تحمل پذیری بهتر،بیش از ضد افسردگی های سه حلقه ای در درمان افسردگی ماژور وسندرم های درد طرفدار دارد.دولوکستین درسال 2010 توسط FDAجهت درمان اختلالات مفصل وماهیچه تائید شده است.همچنین دولوکستین در درمان اضطراب فراگیراز جمله OCDt ,PTSDواختلال اضطرابی اجتماعی،GAD(با یک اضطراب مزمن ونگرانی نابجا مشخص می شود)،اختلال پانیک با دوره های عود کننده اضطراب فراگیر کوتاه مدت (اغلب بدون عامل زمینه سازمشخص می شود )،بی اختیاری ادراری استرسی ،وعلایم وازوموتور یائسگی تجویز می شود.در مواردی که بیمار صرع داشته ویا بای پولارباشد با احتیاط زیاد مصرف شود دولوکستین به خوبی جذب می شود. ونیمه عمرآن 12-15 ساعت است و یکبار در روز تجویز می شود این دارو با قدرت به پروتئین های پلاسما متصل می شود.(97%) واز طریق CYP2D6و CYP1A2دستخوش متابولیسم اکسیداتیووسیع قرار می گیرد.و از طریق کلیه ها دفع می گردد. نارسائی کبدی سطح دولوکستین را به شدت تغییر می دهد. دوز بهینه مصرف این داروبه اندیکاسیون وبه بیمار بستگی دارد دوزآغازین برای درمان افسردگی معمولاً همان دوز درمانی است وبیمارانی که به دستکم چهار هفته درمان پاسخی نمی دهند. ممکن است پزشک دوز را به تدریج تاحد اکثر دوز توصیه شده(120میلیگرم) یا بالاترین دوز قابل تحمل بیمار افزایش دهد.برخی بیماران ممکن است به دوزهای کمتر از حداقل دوز توصیه شده(40میلیگرم)پاسخ دهند.برخی اختلالات اضطرابی ممکن است به دوز های بالائی از دارو نیاز داشته باشند .در اختلالات درد خصوصاً در دردهای نوروپاتی دیابتی دوز دارو همان دوز مصرفی جهت افسردگی می باشد. براساس هشدار FDAتمام داروهای ضد افسردگی خطرخودکشی را در بیماران زیر 25 سال افزایش می دهند. عوارض جانبی: بعضی علایم گوارشی مانند تهوع ،بی اشتهائی ، دردهای شکمی است که این علایم معمولاً اوایل درمان بروز می کند.وپس از هفته اول بهبود می یابند.افزایش تون سروتونرژیک در سطح نخاع وبالاتر از آن ،با کاهش عملکرد میل جنسی وتاخیر در ارگاسم همراه است وعوارض نورآدرنرژیک ازجمله افزایش فشار خون وضربان قلب وفعالیت بیش از حد CNSاز جمله بی خوابی ویا پرخوابی است. اکثر داروهای ضد افسردگی از نظر FDAدر کلاس Cداروهای تراتوژن قرار می گیرند.احتمال تداخلات داروئی با سایر ضد افسردگی ها وجود دارد لیکن خطرناکترین آنها شامل MAOها که شامل سلژلین ،ترانیل سیپرامین،فنلزین،ایزوکاربوکسازید می باشد (وباید حداقل 14 روزبین تجویز دو دارو فاصله باشد.) وتاحد کمتری ضد افسردگی های سه حلقه ای از نظر تداخل هستند.مصرف همزمان با آنتی کواگولانت ها ریسک خونریزی را افزایش می دهد.مصرف همزمان با مهارکنندهایCYP1A,CYP2D6(CYP45)مانندسایمتیدین،سیپروفلوکساسین،فلوکسامین، فلوکستین،پاروکستین،دزپیرامین،وکینیدین باعث افزایش غلظت دارو می شود.به دلیل اتصال بالای پروتئینی دولوکستین با داروهائی با اتصال پروتئینی بالا سبب بروز عوارض جانبی می شود.مصرف الکل ونوشابه های الکلی به همراه این دارو به دلیل افزایش خطر بیماریهای کبدی توصیه نمی شود.

از گروه ویتامین های ب کمپلکس می باشد که با متابولیزه کردن سریع چربی ها و پروتئین ها در بدن به تولید انرژی لازم برای فعالیت های روزمره و سیستم عصبی کمک می نماید. بیوتین در گروه ویتامین های محلول در آب قرار دارد و بدن انسان قادر به ذخیره سازی آن نمی باشد. بیوتین از ترکیبات اصلی آنزیم هایی است که در شکسته شدن و جذب پروتئین ها، چربی ها و سایر مواد غذایی در بدن نقش اساسی دارند. یکی از عوامل اصلی ریزش مو کمبود بیوتین است، به همین دلیل مصرف روزانه بیوتین برای نگه داشتن میزان بیوتین بدن در سطح کافی توصیه می شود.

مترونیدازول یک داروی نیتروایمیدازول ضد تک یاخته است وداروی انتخابی برای درمان آمیبیاز خارج روده ای است این دارو تروفوزوئیت ها ( ولی نه کیست ها) E Histolitica را نابود می کندتاثیر آن بر انگلهای روده ای قابل اعتماد نبوده ولذا برای اطمینان از حذف عفونت باید باید به همراه یک آمیب کش روده ای به کار رود.مترونیدازول طور موثر موجب ریشه کنی عفونت ها در بافت های روده ای وخارج روده ای می گردد.. فعالیت ضد باکتریائی قوی علیه بی هوازی ها -از جمله کلستریدیوم و باکتروئید نیز دارد. وداروی انتخابی برای درمان ژیاردیا وتریکومونااست. مترونیدازول به صورت انتخابی توسط باکتری های بی هوازی وبرخی تک یاخته های حساس برداشت می شود. وبه دنبال برداشت توسط باکتری های بی هوازی، در اثر واکنش با فرودوکسین احیائ شده، به صورت غیر آنزیمی احیائ می شود. محصول این فرایند احیا تشکیل مواد سمی برای سلول بی هوازی بوده وامکان تجمع انتخابی آنها در باکتری های بی هوازی فراهم می شود. ورود متابولیت های مترونیدازول به داخل ملکول DNA،باعث ناپایداری آنها می شود . این اثر تنها زمانی رخ می دهد که مترونیدازول به صورت نسبی احیا شده باشد واز آنجائی که فرایند احیای مترونیدازول معمولاً تنها در سلول های بی هوازی اتفاق می افتد، تاثیر نسبتاً ناچیزی بر روی سلول های انسان یا بکتری های هوازی دارد. مترونیدازول پس از تجویز خوراکی به خوبی جذب می شود،به طور گسترده به وسیله انتشار ساده به تمامی بافت ها نفوذ و توزیع می شودحد اکثر غلظت سرمی در عرض 1-3 ساعت حاصل می شود.اتصال پروتئینی اندک بوده (بین 10-20درصد) .وپس از یک دوز 250 میلیگرم خوراکی به میزان سرمی 4-6نانوگرم در میلی لیتر میرسد.نیمه عمر داروی تغییر نیافته 5/7 ساعت است. . مترونیدازول در کبد متابولیزه می شودومتابولیت های آن عمدتاً از طریق ادرار دفع می شود.کلیرانس پلاسمائی مترونیدازول در بیماران مبتلا به اختلال کار کبدی کاهش می یابد. ودر صورت عدم کفایت کبدی ، ممکن است تجمع یابد.دوز داروباید در نارسائی کلیوی وکبدی شدید تعدیل شود. در بیماران این دارو به خوبی در مایع مغزی-نخائی ومغز نفوذ می کند.وبه میزانی مشابه غلظت سرمی می رسد. موارد ومقدار مصرف: مترونیدازول برای درمان عفونت های بی هوازی یا مختلط درون شکمی ( در ترکیب با سایر داروهای موثر بر ارگانیسم های هوازی )، واژینیت (تریکوموناها، واژینوزباکتریائی) عفونت ناشی از کلستریدیوم دیفیسیل وآبسه مغزی به کار می رود.دوز معمول 500 میلیگرم سه بار در روز به صورت خوراکی یا وریدی است (mg/kg/d30). واژینیت ممکن است به تک دوز 2 گرکی پاسخ دهد .عفونت خفیف تا متوسط وشدید روده ای دوز750 میلیگرم سه بار در روز برای 10 روز . جهت آبسه کبدی آمبوما وسایر بیماریهای خارج روده ای دوز 750 میلیگرم سه بار در روزبرای 10 روز است . دوز مورد نیاز برای ژیاردیا بسیار کمتر از آمیبیاز بوده ولذا بهتر تحمل می شود کارائی آن پس از یک دوره درمانی، در حدود 90% است.مترونیدازول درمان انتخابی جهت تریکومونا است تک دوز 2 گرمی آن موثر است. ارگانیسم های مقاوم به درمان ممکن است باعث شکست درمان شوند. عوارض جانبی: عوارض جانبی عبارتند از: تهوع،سردرد،خشکی دهان یا احساس طعم فلزی شایع هستند.عوارض جانبی ناشایع عبارتند از استفراغ اسهال،استئوماتیت، ودر صورت مصرف طولانی مدت نوروپاتی محیطی ، بی خوابی ضعف سرگیجه، برفک دهان، بثورات جلدی، سوزش ادرار ، ادرار تیره، گز گز انتهاهاونوتروپنی ، مصزف دارو با غذا موجب کاهش عوارض گوارشی می گردد . پانکراتیت وعوارض شدید CNS(اتاکسی ،انسفالوپاتی، تشنج )نادر هستند در بیماران دچار بیماری دستگاه عصبی مرکزی ،باید دارو رابا احتیاط تجوی نمود. مترونیدازول یک اثر شبه دی سولفیرام دارد وباید بیماران را راهنمائی کرد که از مصرف الکل پرهیز کنند. گزارش شده است که مترونیدازول موجب تشدید اثر ضدانعقادی های کومادینی می گردد. فنوباربیتال و فنی توئین ممکن است موجب تسریع در حذف دارو شوند در حالیکه سایمتیدین ممکن است کلیرانس پلاسمائی را کاهش دهد.تجویز همزمان با داروی با Aprenavirریسک واکنشهای شبه دی سولفیرام را افزایش می دهد. مصرف در بارداری وشیردهی: مترونیدازول اگر چه در برخی حیوانات تراتوژن است.داده های مربوط به تراتوژن بودن مترونیدازول متناقض هستند لذا بهتر است تجویز مترونیدازول در زنان باردار وشیر ده پرهیز شود . هرچند ارتباط ناهنجاری های جنینی با مصرف مترونیدازول در انسان به اثبات نرسیده است.

اگزازپام از دسته داروئی بنزودیازپین ها می باشد که به اجزائ مولکولی گیرنده GABAAکه در غشاهای نورونی دستگاه عصبی مرکزی وجود دارند متصل می شوند. این کیرنده یونی به عنوان کانال یون کلر عمل می کند وتوسط GABA( که یک ناقل مهاری است)فعال می شود.. مطالعات الکتروفیزیولوژیک نشان می دهد که بنزودیازپین ها باعث تقویت مهار به واسطه گابا در تمام سطوح محور عصبی شامل طناب نخائی –هیپوتالاموس –هیپوکامپ- جسم سیاه –قشرمخچه وقشرمغز می گردندوبنزودیازپین ها ظاهراً باعث افزایش کفایت گابا در مهار سیناپسی می شوند.اثرات فارماکولوژیک بنزودیازپین ها از جمله اگزازپام بر اعضای بدن عبارتنداز :sedation, hypnosis, anxiety وکنترل علائم ناشی از ترک الکل می باشد. بنزودیازپین ها دارای آثار آرامش دهنده به همراه کاهش همزمان اضطراب در دوزهای نسبتاً پائین می باشندبا این وجود در اغلب موارد اثر ضد اضطراب داروهای آرامبخش- خواب آور با مقادیری از آثار کاهش دهنده عملکردهای سایکوموتور ودرکی همراه می باشد. بنزودیازپین ها با دوزهای تسکینی باعث بروز anterograde amnesia (عدم توانائی در به خاطر آوردن حوادثی که در طی اثر دارو اتفاق می افتند) می شوند.اثرات کلی بنزودیازپین ها وخواب آوروآرام بخش های قدیمی تر بر روی مراحل خواب طبیعی عبارتند از1)-کاهش دادن مرحله شروع خواب Rapid eye movement)) REM 2)-افزایش مرحله 2 خواب (Noon-rapid eye movement) NREM کاهش دادن خواب (Rapid eye movement)REMوشروع سریعتر خواب وطولانی تر شدن مرحله 2 از نظر بالینی اثراتی مفید می باشند.مصرف داروهای آرامبخش –خواب آور برای بیشتر از یک تا دوهفته باعث بروز تحمل نسبت به اثرات این داروها بر روی مراحل خواب می گردد.اثر مقادیر خواب آور داروهای آرامبخش –خواب آور بر روی تنفس افراد طبیعی همانند تغیرات تنفسی در طی خواب طبیعی می باشد.با وجود این داروهای آرامبخش –خواب آور حتی با مقادیر درمانی نیز باعث تضعیف تنفس در افراد میتلا به بیماریهای ریه می گردد.این دارو ها در مقادیر تجویز شده برای اثرات خواب آوری تاثیر ی بر روی قلب وعروق افراد سالم ندارند.با این وجود در حالات کاهش حجم خون نارسائی عمل قلب دادن داروها با مقادیر طبیعی ممکن است باعث تضعیف قلب وعروق گردند. جذب اگسازپام تقریباً کامل است واتصال پروتئینی آن 86-99 درصد و نیمه عمر آن 2.8-5.7است دفع اکسازپام از طریق کلیه است موارد ومقادیر مصرف اکسازپام: الف) کنترل علائم ناشي از قطع مصرف الکل و اضطراب شديد. بزرگسالان: مقدار 30-15 ميلي گرم 4-3 بار در روز. فشار رواني و اضطراب خفيف تا متوسط. بزرگسالان: مقدار 15-10 ميلي گرم 4- 3 بار در روز. تنظيم دوز: در سالمندان با 10 ميلي گرم 3 بار در روز شروع شده و در صورت نياز به 3 تا 4 بار در روز mg 15 افزايش می يابد.در مجموع دوز درمانی اکسازپام جهت آرام بخشی15-30 میلی گرم 3-4 بار در روزمی باشد. تداخلات داروئی: اکسازپام اثر فنوتيازينها، داروهاي مخدر ، آنتي هيستامين‌ها، داروهاي مهارکننده مونوآمين اکسيداز (MAO)، باربيتوراتها، فرآورده‌هاي حاوي الکل ، داروهاي بيهوش کننده عمومي و داروها ي ضدافسردگي را تشديد مي‌ کند. مصرف همزمان با سايمتيدين متابوليسم کبدي اکسازپام را کاهش داده و غلظت پلاسمايي آن را افزايش مي‌ دهد. استعمال دخانيات متابوليسم اکسازپام را تسريع مي‌ کند و در نتيجه، اثربخشي باليني آن را کاهش مي‌ دهد. داروهاي آنتي اسيد ممکن است سرعت جذب اکسازپام را کاهش دهند. اکسازپام ممکن است اثرات درماني لوودوپا را مهار سازد. عوارض جانبی: گيجي، افسردگي، خواب آلودگي، لتارژي، آتاکسي، سرگيجه، سنکوپ، کابوس‌هاي شبانه، خستگي، اختلال در تکلم، سرگيجه حقيقي، سردرد، اختلالات رفتاري، اختلال حافظه. قلبي ـ عروقي: براديکاردي، کلاپس گردش خون، افت گذراي فشار خون ، ادم. بثورات پوستي، کهير. دستگاه گوارش: يبوست، خشکي دهان ، بي اشتهايي، تهوع، استفراغ، ناراحتي گوارشي. ادراري ـ تناسلي: بي اختياري يا احتباس ادرار. ساير عوارض: ضعف تنفسي، لکنت زبان، اختلال عملکرد کبد، تغيير در ميل جنسي.