اگزازپام از دسته داروئی بنزودیازپین ها می باشد که به اجزائ مولکولی گیرنده GABAAکه در غشاهای نورونی دستگاه عصبی مرکزی وجود دارند متصل می شوند. این کیرنده یونی به عنوان کانال یون کلر عمل می کند وتوسط GABA( که یک ناقل مهاری است)فعال می شود.. مطالعات الکتروفیزیولوژیک نشان می دهد که بنزودیازپین ها باعث تقویت مهار به واسطه گابا در تمام سطوح محور عصبی شامل طناب نخائی –هیپوتالاموس –هیپوکامپ- جسم سیاه –قشرمخچه وقشرمغز می گردندوبنزودیازپین ها ظاهراً باعث افزایش کفایت گابا در مهار سیناپسی می شوند.اثرات فارماکولوژیک بنزودیازپین ها از جمله اگزازپام بر اعضای بدن عبارتنداز :sedation, hypnosis, anxiety وکنترل علائم ناشی از ترک الکل می باشد. بنزودیازپین ها دارای آثار آرامش دهنده به همراه کاهش همزمان اضطراب در دوزهای نسبتاً پائین می باشندبا این وجود در اغلب موارد اثر ضد اضطراب داروهای آرامبخش- خواب آور با مقادیری از آثار کاهش دهنده عملکردهای سایکوموتور ودرکی همراه می باشد. بنزودیازپین ها با دوزهای تسکینی باعث بروز anterograde amnesia (عدم توانائی در به خاطر آوردن حوادثی که در طی اثر دارو اتفاق می افتند) می شوند.اثرات کلی بنزودیازپین ها وخواب آوروآرام بخش های قدیمی تر بر روی مراحل خواب طبیعی عبارتند از1)-کاهش دادن مرحله شروع خواب Rapid eye movement)) REM 2)-افزایش مرحله 2 خواب (Noon-rapid eye movement) NREM کاهش دادن خواب (Rapid eye movement)REMوشروع سریعتر خواب وطولانی تر شدن مرحله 2 از نظر بالینی اثراتی مفید می باشند.مصرف داروهای آرامبخش –خواب آور برای بیشتر از یک تا دوهفته باعث بروز تحمل نسبت به اثرات این داروها بر روی مراحل خواب می گردد.اثر مقادیر خواب آور داروهای آرامبخش –خواب آور بر روی تنفس افراد طبیعی همانند تغیرات تنفسی در طی خواب طبیعی می باشد.با وجود این داروهای آرامبخش –خواب آور حتی با مقادیر درمانی نیز باعث تضعیف تنفس در افراد میتلا به بیماریهای ریه می گردد.این دارو ها در مقادیر تجویز شده برای اثرات خواب آوری تاثیر ی بر روی قلب وعروق افراد سالم ندارند.با این وجود در حالات کاهش حجم خون نارسائی عمل قلب دادن داروها با مقادیر طبیعی ممکن است باعث تضعیف قلب وعروق گردند. جذب اگسازپام تقریباً کامل است واتصال پروتئینی آن 86-99 درصد و نیمه عمر آن 2.8-5.7است دفع اکسازپام از طریق کلیه است موارد ومقادیر مصرف اکسازپام: الف) کنترل علائم ناشي از قطع مصرف الکل و اضطراب شديد. بزرگسالان: مقدار 30-15 ميلي گرم 4-3 بار در روز. فشار رواني و اضطراب خفيف تا متوسط. بزرگسالان: مقدار 15-10 ميلي گرم 4- 3 بار در روز. تنظيم دوز: در سالمندان با 10 ميلي گرم 3 بار در روز شروع شده و در صورت نياز به 3 تا 4 بار در روز mg 15 افزايش می يابد.در مجموع دوز درمانی اکسازپام جهت آرام بخشی15-30 میلی گرم 3-4 بار در روزمی باشد. تداخلات داروئی: اکسازپام اثر فنوتيازينها، داروهاي مخدر ، آنتي هيستامين‌ها، داروهاي مهارکننده مونوآمين اکسيداز (MAO)، باربيتوراتها، فرآورده‌هاي حاوي الکل ، داروهاي بيهوش کننده عمومي و داروها ي ضدافسردگي را تشديد مي‌ کند. مصرف همزمان با سايمتيدين متابوليسم کبدي اکسازپام را کاهش داده و غلظت پلاسمايي آن را افزايش مي‌ دهد. استعمال دخانيات متابوليسم اکسازپام را تسريع مي‌ کند و در نتيجه، اثربخشي باليني آن را کاهش مي‌ دهد. داروهاي آنتي اسيد ممکن است سرعت جذب اکسازپام را کاهش دهند. اکسازپام ممکن است اثرات درماني لوودوپا را مهار سازد. عوارض جانبی: گيجي، افسردگي، خواب آلودگي، لتارژي، آتاکسي، سرگيجه، سنکوپ، کابوس‌هاي شبانه، خستگي، اختلال در تکلم، سرگيجه حقيقي، سردرد، اختلالات رفتاري، اختلال حافظه. قلبي ـ عروقي: براديکاردي، کلاپس گردش خون، افت گذراي فشار خون ، ادم. بثورات پوستي، کهير. دستگاه گوارش: يبوست، خشکي دهان ، بي اشتهايي، تهوع، استفراغ، ناراحتي گوارشي. ادراري ـ تناسلي: بي اختياري يا احتباس ادرار. ساير عوارض: ضعف تنفسي، لکنت زبان، اختلال عملکرد کبد، تغيير در ميل جنسي.

ویتامین C یا اسیداسکوربیک جز گروه ویتامین های محلول در آب می باشد.این ویتامین برای رشد وترمیم بافت ها در همه قسمت های بدن ضروری است. این ویتامین در درمان زخم ها وجای زخم وهمچنین ترمیم وحفظ سلامت غضروف های استخوانی, استخوان واستحکام لثه ها ودندان ها وعروق خونی مفید است. بعضی از تحقیقات نشان میدهد که ویتامین Cخواص آنتی اکسیدانی دارد وهمچنین این ویتامین در درمان بیمار اسکوربوت (بیماری که در اثر کمبود شدید ویتامین Cپیش می آید) مصرف می شود.این ویتامین در ساخت کلاژن (قوی ترین بخش بافت پیوندی که تمام اعضائ بدن را در کنار هم نگه میدارد) شرکت دارداین ویتامین باعث جذب بهتر آهن در بدن می شود وبه افرادی که دچار کم خونی هستند توصیه می گرددبعضی مطالعات نشان داده شده است که ویتامین ث دارای اثرات آنتی باکتریال آنتی ویرال وتحریک سیتم ایمنی می باشد . میزان نیاز مصرف این ویتامین با بالا رفتن سن بیشتر می شود. ویتامین C مورد نیاز هر فرد سالم 60-90 میلیگرم توصیه شده است. افراد زیر در معرض کمبود ویتامین ث هستند: نوزادانی که در سال اول زندگی از شیر گاو یا شیرهای تغایظ شده استفاده می کنند,افراد در معرض سوء تغذیه و افراد مبتلا به دیابت تیپ یک , زنان باردار وشیرده, بیماران تحت دیالیز, بیماران مبتلا به تیرو توکسیکوز, سیگاری ها . افراد مبتلا به انباشت آهن در بدن , افراد دارای بیماری های روده کوچک (مانند بیماری کرون,سیلیاک ) معمولاً اضافه این ویتامین از راه ادرار دفع می شود اما مصرف خیلی زیاد آن باعث تکرر ادرار ,سنگ کلیه واسهال می شود . همچنین مصرف زیاد این ویتامین به صورت دارو باعث بروز اختلالات گورارشی خطر ابتلا به سنگ اگزالات در مجاری ادراری واعتیاد بدن به مقدار مصرف زیاد این دارو می شود.

Vitamin D3 4000 IU (100mcg)

Folic acid (Vitamin B9) 500 mcg Iodine 150 mcg Cyanobalamin (Vitamin B12) 9 mcg

پنتوپرازول از ترکیبات استخلاف شده بنز ایمیدازول است که از نظر ساختمانی شبیه آنتاگونیستهای H2است اما مکانیسم عمل کاملاً متفاوتی دارد پنتوپرازول به صورت خوراکی (قرص- کپسول) ، سوسپانسیون وتزریق وریدی موجود است و جهت درمان بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD)زخمهای پپتیک زخمهای ناشی از هلیکوباکتر پیلوری وNSAIDپیشگیری از خونریزی مجدد زخمهای پپتیک، سوئ هاضمه بدون زخم پیشگیری از خونریزی مخاطی بر اثر استرس ،گاسترینوما وسایر ترشحات پیش از حداسید.پنتوپرازول به صورت پیش دارو غیرفعال تجویز می شود وجهت حفاظت از از پیش داروی حساس به اسید از تخریب سریع در لومن معده این داروبه صورت قرص های با پوشش روده ای مقاوم به اسیدورهایش تاخیری تهیه شده در اطفال یا بیماران مبتلا به دیسفاژی یا داری لوله تغذیه روده ای، کپسول ها را میتوان باز ومیکروگرانول ها را در آب سیب یا پرتقال یا غذای نرم حل کرد پوشش روده ای پس از گذشتن از معده به داخل لومن قلیائی روده حل می شود وپیش دارو جذب می شود پنتوپرازول باز ضعیف لیپوفیل است وبعد از جذب در روده به آسانی از خلال غشاهای لیپیدی به بخشهای اسیدی (نظیر کانالیکول های سلول جداری ) انتشار می یابد.و H+/K+/ATPase آنزیم را به طور برگشت ناپذیر غیر فعال می سازد.فراهمی زیستی آن با غذا تقریباً50%کاهش می یابد. بنا براین دارو باید با معده خالی تجویز شود در حالت ناشتا 10 درصد از پمپهای پروتون به طور فعال اسید ترشح می کنند ومستعد مهار هستند پنتوپرازول باید تقریباً یکساعت قبل از غذا (معمولاً صبحانه) تجویز شود.به نحوی که حداکثر غاظت سرمی باحد اکثر فعالیت ترشحی پمپ پروتون همزمان گردد.وبرخلاف آنتاگونیستهای H2پنتوپرازول هم ترشح هنگام ناشتا وهم تحریک شده با غذا را مهار می کند این دارونیمه عمرسرمی کوتاهی در حدود 5/1ساعت دارد.با این حال طول مدت مهار اسید به علت غیر فعال شدن برگشت ناپذیر پمپ پروتون تا 24 ساعت است. حداقل 18 ساعت زمان جهت سنتز ملکولهای پمپK+/H+/ATPase[ لازم است از آنجا که تمام پمپهای پروتون با دز اول داروغیر فعال نمی شوند 3-4 دز روزانه از دارو جهت رسیدن به پتانسیل کامل اسید لازم است به طور مشابه پس از قطع دارو 3-4 روز طول می کشد تا ترشح کامل اسید باز گردد. این دارو متحمل متابولیسم سریع عبور اول وسیستمیک کبدی می شود ودارای کلیرانس کلیوی قابل اغماضی است.کاهش دوز در بیماران مبتلا به نارسائی کلیه وبیماری کبدی خفیف تا متوسط لازم نیست. به طور کلی مهار کننده های پمپ پروتون از جمله پنتوپرازول فوق العاده بی خطر هستند. اسهال وسردرد ودرد شکمی در 1 تا 5 درصد از بیماران گزارش شده است وکاهش مختصری در جذب خوراکی سیانوکوبالامین روی می دهد که با درمان دراز مدت به طور بالقوه موجب سطوح زیر حد طبیعی B12می شود بیمارانی که به مهار کننده های پمپ پروتون برای دراز مدت نیاز دارند باید از نظر تراکم استخوانی پایش شوند (به ویژه افرادی که عوامل خطر ساز استئوپروزدارند)مواردی از هیپو منیریمی گزارش شده است. وبی خطر بودن آنها در طی حاملگی به اثبات نرسیده است پنتو پرازول جذب داروهائی مانند کتوکونازول ،دیگوکسین،ایتراکونازول وآتازاناویر را تغییر میدهد. تداخلات داروئی به علت نیمه عمر کوتاه آن نادر است دربیمارانی که کلوپیدگرول استفاده می کنند بهتر است از پنتو پرازول یا رابپرازول استفاده کرد.