•    موارد منع مصرف:
•    سابقه حساسیت به متفورمین و یا هر یک از اجزاء تشکیل دهنده این دارو.
•    اسیدوز متابولیک حاد یا مزمن شامل کتواسیدوز دیابتی همراه و یا بدون اغماء.
•    بیماری و یا اختلال عملکرد کلیه ناشی از کولاپس قلبی عروقی (شوک)، انفارکتوس میوکارد و سپتی سمی (عفونت خون).
•    بیماری شدید، حاد یا مزمن کبد.
•    در بیماران تحت بررسی های رادیولوژی با تزریق عضلانی مواد کنتراست یددار.
•    سوختگی های شدید.
•    از دست دادن شدید آب بدن (مانند اسهال شدید یا مقاوم، استفراغ راجعه).
•    عفونت شدید (مانند عفونت های دستگاه تنفسی و ادراری).
•    جراحی بزرگ انتخابی.
•    ضربات شدید.
•    در شرایطی که کاهش میزان اکسیژن خون وجود دارد ( مانند نارسایی قلب، سابقه انفارکتوس میوکارد، بی کفایتی تنفسی، شوک).

هر دارو  به موازات اثرات مطلوب درمانی ممکن است موجب بروز برخی عوارض ناخواسته نیز بشود. اگر چه همه این عوارض در یک فرد دیده نمی شود ولی در صورت بروز هر یک از عوارض با پزشک مشورت نمایید.
در صورت بروز عوارض زیر فوراً با پزشک مشورت کنید یا به پزشک مراجعه کنید:
لاکتیک اسیدوزیس ( اسهال، تنفس تند و کوتاه، درد و کرامپ عضلانی، خستگی، ضعف و خواب آلودگی غیرمعمول). لاکتیک اسیدوزیس یک عارضه خطرناک است که می تواند کشنده باشد. این عارضه در بیمارانی که یکی از مواد منع مصرف را داشتند، به صورت موردی گزارش شده است.
همچنین در صورت بروز عوارض زیر با پزشک مشورت کنید:
آنمی مگالوبلاستیک (با علائم خستگی و ضعف) ، هیپوگلیسمی (کاهش قند خون) ، اضطراب، تغییرات رفتاری مشابه مستی، تاری دید، عرق سرد، خواب آلودگی، پوست سرد و رنگ پریده، اشکال در تمرکز، گرسنگی بیش از حد، ضربان قلب تند، سردرد، ضعف، خستگی، اسهال، درد عضلات، تهوع، عصبانیت، کابوس، لرزش، اشکال در گفتار. افت قند خون با متفورمین به ندرت رخ میدهد. این عارضه در بیمارانی رخ می دهد که معولا دارای یک ریسک فاکتور دیگر مانند ناشتا بودن طولانی، مصرف همزمان یک داروی پایین آورنده قند خون و یا استفاده از دوز های بالا و سمی متفورمین، می باشند.
عوارض زیر در اوایل مصرف دارو شایع است اما معمولا با ادامه مصرف دارو از بین می روند ولی در صورت ادامه دار شدن یا آزاردهنده بودن با پزشک مشورت کنید:
طعم فلزی در دهان، نفخ، از دست دادن اشتها، تهوع، درد شکم، سوء هاضمه، استفراغ، کاهش وزن

مقدار مصرف هر دارو را پزشک تعیین می کند، اما میزان مصرف این دارو به طور کلی به صورت زیر است:
برای درمان دیابت ملیتوس نوع 2:
بزرگسالان :
متفورمین به تنهایی : در شروع، 500 میلی گرم یک بار در روز همراه با غذا و یک لیوان آب است. سپس پزشک ممکن است مقدار مصرف دارو را هفتگی و به میزان 500 میلی گرم تا حداکثر 2000 میلی گرم یک بار در روز همراه با غذا افزایش دهد. در صورت عدم دستیابی به کنترل قندخون، مقدار مصرف 2000 میلی گرم یک بار در روز ممکن است به صورت 1000 میلی گرم دو بار در روز تجویز گردد.
متفورمین همراه با سولفونیل اوره: مقدار مصرف داروها باید توسط پزشک تعیین گردد.
متفورمین همراه با انسولین: در شروع، 500 میلی گرم در روز همراه با غذا است. در صورت نیاز، پزشک ممکن است مقدار مصرف را هفتگی به میزان 500 میلی گرم افزایش دهد. مقدار مصرف انسولین بر اساس تعیین مقدار قند خون انجام می گیرد.
کودکان کمتر از 10 سال: بی خطری و کارآیی دارو در این کودکان ثبت نشده است.
برای بیماران تخمدان پلی کیستیک:
بزرگسالان- 1500 تا 2000 میلی گرم در روز به صورت منقسم پس از غذا می باشد.
•    قرص را به طور کامل بلع نموده، از خرد کردن و جویدن آن خودداری نمایید.
•    قرص را در صورت مصرف یک بار در روز همراه با غذا و یا در صورت مصرف دوبار در روز همراه با صبحانه و شام میل کنید. این دارو باید همیشه با غذا مصرف گردد.
•    بهترین روش برای کنترل صحیح بیماری، آزمایش قندخون است که براساس آن مقدار مصرف دارو، برنامه غذایی و فعالیت فیزیکی تنظیم می گردد.
•    در صورت میزان کم ادرار و یا اسهال شدید بیشتر از یک روز با پزشک خود مشورت نمایید.
•    در هنگام ابتلاء به بیماریهایی نظیر سرماخوردگی، تب و آنفولانزا، خصوصاً اگر با تهوع، استفراغ و یا اسهال همراه باشد، دارو را مطابق معمول مصرف نمایید.
•    در صورت فراموش نمودن یک نوبت از مصرف دارو، نوبت بعدی رادر زمان معمول خود مصرف نمایید. از دو برابر کردن مقدار دارو خودداری کنید.

•    به منظور کنترل پیشرفت درمان بخصوص در چند هفته اول مصرف دارو، در فواصل منظم به پزشک خود مراجعه نمایید.
•    دستورات پزشک را در مورد مصرف الکل، مصرف همزمان با سایر داروها و مسافرت به طور دقیق رعایت نمایید.
•    در موارد نیاز به کمک های فوریتی پزشکی، رعایت شرایط زیر ضروری است:
•    استفاده دایم از دستبند و یا گردنبند در برگیرنده مشخصات پزشکی، همچنین همراه داشتن کارت شناسایی پزشکی حاوی اطلاعات مربوط به این بیماری و داروهای مورد مصرف.
•    به همراه داشتن قندهای سریع الاثر به منظور درمان کاهش قند خون.
•    در صورت انجام جراحی و سایر آزمایشات پزشکی با اشعه ایکس، پزشک معالج خود را در جریان مصرف این دارو قرار دهید. در چنین شرایطی، قطع مصرف دارو حداقل به مدت 2 روز پس از انجام جراحی یا آزمایشات پزشکی ممکن است توسط پزشک توصیه گردد. در طی این مدت در صورت عدم کنترل قندخون توسط رژیم غذایی و ورزش، مصرف انسولین ممکن است ضروری باشد.
•    مصرف مقادیر بیش از حد متفورمین تحت شرایط بخصوص می تواند باعث اسیدوز لاکتیک (تشکیل اسید لاکتیک در خون) گردد. علایم اسیدوز لاکتیک شدید بوده و به سرعت ظاهر می گردد و معمولا زمانی رخ می دهد که با سایر بیماریهای غیر وابسته به دارو مانند حمله قلبی یا نارسایی کلیه همراه گردد. این علایم شامل اسهال، تنفس سریع و کوتاه، درد یا انقباض شدید عضلانی، خواب آلودگی غیرعادی و خستگی یا ضعف غیر عادی می گردد.
•    در صورت بروز علایم اسیدوز لاکتیک، میزان قند خون را کنترل نموده و به سرعت کمک های فوریت دار پزشکی را درخواست نمایید. در صورت استفراغ شدید، پزشک خود را مطلع نمایید.
•    مصرف مقادیر بیش از حد دارو می تواند منجر به کاهش قند خون (هیپوگلیسمی) گردد.
•    علایم کمی قندخون باید قبل از بروز بیهوشی درمان گردد. این علایم در افراد مختلف متفاوت است، لذا آگاهی داشتن از علایم معمول کمی قند خون به منظور درمان سریع آن ضروری است.
این علایم می تواند شامل موارد زیر گردد:
احساس اضطراب، تغییر رفتار، تاری دید، عرق سرد، اغتشاش شعور، پوست رنگ پریده سرد، اشکال در تمرکز حواس، خواب آلودگی، گرسنگی مفرط، ضربان تند قلب، سردرد، تهوع، عصبانیت، کابوس، خواب نا آرام، لرزش، اشکال در تکلم، خستگی یا ضعف غیرعادی.